Ergens in de Oostkantons reed hij samen met zijn vriendin Jana op de fiets een berg op en de levenslessen rolden uit zijn brein. Zijn brein dat nooit stilstaat en dat altijd maar blijft schrijven. Marnix Peeters (53) staat volgende week dan ook op de Boekenbeurs met zijn recentste, krankzinnige roman: Ik Heb Aids van Johnny Diamond. Ondertussen neemt Peeters geen blad voor de mond. Hij fileert het leven voor u in vijf lessen.
1. Verzorg en respecteer je stoelgang
“Ik ben 53 geworden. Op die leeftijd krijg je van de Vlaamse overheid een darmkankeronderzoeksset. Je haalt dus een stukje kak uit de pot, steekt dat in een buisje en vervolgens stuur je die kak op naar de Vlaamse overheid, wat op zich al geweldig is. Die enveloppe ging in de brievenbus met een grote glimlach. Zeker als je weet dat de volgende dag ergens een ambtenaar van de Vlaamse Gemeenschap jouw stront onder de microscoop zal steken. Ik vind dat een fantastisch idee.”
“Gisteren kreeg ik eindelijk de resultaten van hun inspectie. Soms heb ik wat bloed aan het wc-papier hangen, dus ik dacht dat ik een dikke onvoldoende zou krijgen. Maar alles bleek in orde te zijn. Het was een onverdacht monster. Zo staat dat dan geschreven. Heerlijk.”
“Ik ben iemand die zijn ontlasting goed in de gaten houdt. Ik merk aan mijn uitwerpselen in welke gezondheidsvorm ik ben. De aesculapen, de oude geneesheren, onderzochten ook altijd eerst de uitwerpselen en urine. Ze roken eraan en bestudeerden het. Mijn dokter raadt me dat nu ook aan.”
“Toen ik in de Oostkantons ging wonen, ontdekte ik het vlakspoeltoilet. Je kak valt op een plateau en wordt daarna weggeschoven. Dat zie je in Vlaanderen niet. Door dat toilet krijg je een visuele confrontatie. Kan je goed kijken wat er ligt. Heel veel mensen die bij ons op bezoek komen, durven daar niet op te zitten. We zijn onze voeling kwijt. We zijn een maatschappij van wegkijken. Dat is vies, dat moet je bedekken. Je kan aan stront nochtans heel veel zien. Is er niet te veel rotzooi? Brokken? Bloed? Kortom, voor je pillen neemt, kijk naar je kak. Het zegt veel over hoe het met je gaat.”
Lees het volledige artikel van Lotte Debrouwere in Het Nieuwsblad (voor abonnees) of via deze link.